Κι ήτανε δική μας όλη η γη

Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό! Γιατί τα θυμήθηκα σήμερα; Εικόνες διάσπαρτες και ασύνδετες που σιγά σιγά βγάζουν νόημα.

Το αγαπημένο, πάντα φιλόξενο σπίτι της Μ. στην πλατεία Όλγας, η είσοδος της πολυκατοικίας με αυτή την περίεργη μυρωδιά που μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι ήταν η μυρωδιά του καλοριφέρ και του πετρελαίου, αλλά δεν πείραζε, ήταν ωραία, είχε ταιριάξει για πάντα με το σπίτι που πήγαινα, και με τα πάρτυ του, κι έπειτα το μικρό ασανσέρ που οδηγούσε στον τέταρτο και ανέβαινε απελπιστικά αργά, ή μπορεί να περίσσευε η ανυπομονησία μου για το πάρτυ το καρναβαλικό, στο οποίο, μικρότερη εγώ, ήμουν καλεσμένη τιμής ένεκεν. Η Μ. ήταν η καλύτερη φίλη της μαμάς.

Και άνοιξε η πόρτα, με τον Τζένγκις Χαν να μας υποδέχεται και οι σερπαντίνες και τα κομφετί, που οι δικές μας οι μαμάδες μας άφηναν να πετάμε στα πάρτυ, είχαν κάνει ήδη στρώση στα πατώματα και χαμός από καραμούζες και τα χάρτινα εκείνα στολίδια που άνοιγαν σα φυσαρμόνικα ήταν κρεμασμένα παντού στο σπίτι, στους τοίχους, στη βιβλιοθήκη, στα φωτιστικά! Όλο το σπίτι ένας κόσμος μαγικός! 

Και μυρωδιές να σου γαργαλάνε τη μύτη, πριν καν να έρθει η ώρα του φαγητού, από φαγητά, αυτά τα ξεχωριστά των πάρτυ, και όλοι να χορεύουν και ένα σωρό γνωστά και άγνωστα, μεγαλύτερα παιδιά δίπλα σου! Τι συναρπαστικό!

Και κοίτα να δεις μέρα που διάλεξε η μαμά να μας έχει ντύσει εμένα και την αδελφή μου αραπίνες μαγείρισσες, με φούμο στο πρόσωπο και ποδιά υπηρεσίας  και αλήθεια γιατί δεν είχαμε κι εμείς  μια στολή πυργοδέσποινας; Αυτή που θυμάμαι αργότερα να δανείζομαι, γιατί εγώ δεν ξαναντύνομαι αραπίνα, ο κόσμος να χαλάσει! Τη φόρεσα την πυργοδέσποινα; δεν θυμάμαι τελικά! Την αραπίνα όμως τη θυμάμαι.

Και το σπίτι να μοιάζει τεράστιο και να ξεχειλίζει από παιδιά και ο Α., ο φίλος του Κ., το πιο ωραίο αγόρι του πάρτυ, με αυτά τα υπέροχα μάτια, να με ρωτάει αν θέλω να χορέψουμε κι εγώ παγωμένη από έκπληξη και από ντροπή να λέω όχι και να αναρωτιέμαι τα επόμενα πολλά χρόνια της ζωής μου πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν! 

Και ίσως να ήταν σε εκείνο το πάρτυ, ή μπορεί σε κάποιο άλλο, που η Μ. είχε νοικιάσει φορεσιές καρναβαλικές για όλες τις φίλες της! Το ήξερε ότι κάποιες θα προσπαθούσαν να ξεγλιστρήσουν, δεν έχω, δεν θέλω, δεν πρόλαβα! Και η μαμά, ντυμένη κυρία παλιάς εποχής με δαντέλες, με φουρό και καπελίνο. 

Και ο ήλιος γερμένος στη υπέροχη πατρινή δύση του να φωτίζει με τις τελευταίες χειμωνιάτικες ακτίνες του τα πεύκα της πλατείας και τα ξαναμμένα εφηβικά πρόσωπα. Και ο Τζένγκις Χαν με το πιο όμορφο κορίτσι ήταν εκεί, κι ήτανε δική μας όλη η γη. 

Και ίσως να ήταν ένα το πάρτυ, ίσως και περισσότερα και τώρα εγώ να τα μπλέκω στο μυαλό μου και να μου έρχονται όλα τα καρναβαλικά πάρτυ της παιδικής μου ηλικίας μαζεμένα!

Και αν μπορούσα να ξαναζήσω κάτι από το παρελθόν νομίζω ότι θα διάλεγα εκείνο το καρναβαλικό πάρτυ. 

Ο Τζένγκις Χαν!

https://youtu.be/jN_xl8Kv36Y

Χριστίνα Σκαρπέτα