Είσαι ένας άνθρωπος που σκέφτεσαι ότι μετά από ατελείωτα χιλιόμετρα στον καρναβαλικό δρόμο ξέρεις πάρα πολλά για το Πατρινό Καρναβάλι και έχεις γνωρίσει τα καλύτερα. Αλλά να που αυτή η γλυκιά πόλη με το Καρναβάλι της, βρίσκει τρόπους να σε εκπλήξει.
Γιατί αυτή η πόλη μας ακολουθεί με φίλους, με στιγμές, με εικόνες πολύχρωμες, με γέλια, με ήχους, με χαρές.
Και έρχεται ένα Αρίστος, να σου ανοίξει τα μάτια και να δεις ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο.
Και διοργανώνει ένα πανηγύρι από τα παλιά! Σαν και αυτά που γίνονταν στον ΑΣΟ, που δεν υπάρχει πια!
Και προτείνει και οργανώνει και καθοδηγεί! Και μαζί με τον Χρήστο και τον Αντρέα κάνουν τη πρώτη δύσκολη δουλειά.
Και μας ξαναενώνει!
Και φτιάχνουμε μια καρναβαλική φιγούρα, ένα καρναβαλικό άγαλμα, και την ώρα που το φτιάχνουμε βάζουμε όλη τη λαχτάρα μας για αυτό που χάνουμε, αλλά και όλη μας την αγάπη για αυτό που κάνουμε.
Και το δουλεύουμε όλοι μαζί, τα παιδιά μας, που δεν πιστεύουν στα μάτια τους αυτό που βλέπουν και ζούν και οι φίλοι, οι νέοι που κάναμε και οι παλιοί που ξανασυναντηθήκαμε.
Και το σχέδιο, σε χαρτί μιλιμετρέ, κολλημένο πρόχειρα στο τοίχο να σε καθοδηγεί και τα σίδερα που συγκολλούνται για να φτιάξουν το σκελετό, και το στένσιλ που χαράζεται με κόκκινο μαρκαδόρο στο φελιζόλ, που παίρνει τη θέση του και κολλιέται και σμιλεύεται από πραγματικούς καλλιτέχνες και το άσπρο χιόνι που χορεύει και στροβιλίζεται ανάμεσά μας και η φιγούρα, που στο δικό μου το μυαλό είναι ο ευτυχισμένος μας πρίγκιπας, που παίρνει σιγά σιγά μορφή.
Και μετά η αλευρόκολλα που ετοιμάζεται με αγάπη σε ένα καζάνι κι ο Αργύρης, σαν το Δρυίδη του Αστερίξ με το μαγικό ζωμό του, να ρίχνει με προσοχή και σοβαρότητα κουβάδες νερό και σακούλια αλεύρι και κόλλα και στύψη, αυτή με τις άκρες των δαχτύλων, όπως βάζουμε το μπαχαρικό για να κάνει καλύτερο το φαγητό μας.
Και μετά, όλα αυτά τα χεράκια τα μικρά, που βούταγαν όλο απόλαυση μέσα στο τσουκάλι με το μαγικό ζωμό, και το ρολό το χαρτί το άγριο, το καφέ, που σκίσαμε με τρυφερότητα σε πολλά, πολλά μικρά χαρτάκια για να φτιάξουμε το κοστούμι και να ντύσουμε τον πρίγκηπά μας, χαρτάκια που βουτήξαμε στο μαγικό ζωμό και κολλήσαμε με τόση αγάπη!
Και όλα αυτά τα πολλά χέρια που χάιδεψαν με τόση τρυφερότητα τη φιγούρα μας, σχεδόν ερωτικά και τα πινέλα που με τόση σοβαρότητα και ευθύνη κράταγαν τα παιδιά μας και έβαφαν λευκό τον πρίγκιπά μας για να είναι έτοιμος να δεχτεί τα χρώματα τα φωτεινά.
Και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Γιατί αυτό το καιρό συμμετέχω σε μια μυσταγωγία, όπου οι καρδιές όλων και οι ψυχές είναι δοσμένες σε ένα κοινό σκοπό, να πάρει μορφή αυτό το κοινό μας καρδιοχτύπι.
Και εσείς δεν θα δείτε ένα άγαλμα, θα ακούσετε το δικό μας καρδιοχτύπι!
Και εμείς σας προκαλούμε και σας προσκαλούμε να το νιώσετε και να το μοιραστούμε!
Χριστίνα Σκαρπέτα
Υ.Γ. Και μετά η καρναβαλική παρέα γιόρτασε το τέλος της περιπέτειας με τον τρόπο της καρναβαλικής παρέας!
