Ο Μαγεμένος Συρμός

 

«Το έτος 1284 μετά τη γέννηση του Χριστού, οδηγήθηκαν μακρυά από το Χάμελιν εκατόν τριάντα παιδιά, γεννημένα στον τόπο αυτό, αποπλανημένα από έναν αυλητή στα έγκατα του βουνού»

 

Ο Μαγεμένος Συρμός είναι μία ιστορία  για τους Κατοίκους και τους Άρχοντες μιας Χώρας και για ένα τρένο που σε ένα ταξίδι εξαφάνισε τα Παιδιά και τη χαρά της χώρας αυτής.

Στην τοσοδούλα, πανέμορφη χώρα, χιλιάδες τρωκτικά είχαν εγκατασταθεί για τα καλά, βασανίζοντας τους κατοίκους. Ροκάνιζαν τα σπίτια, βρόμιζαν την χώρα, κατέστρεφαν τις σοδειές, έτρωγαν τα τρόφιμα. Οι Άρχοντες της χώρας αδιαφορούσαν για τα προβλήματα που τα τρωκτικά δημιουργούσαν, γιατί ήταν κλέφτες και σκληρόκαρδοι και γιατί τα δικά τους σπίτια ήταν μακριά και προφυλαγμένα από όλα αυτά. Ακόμα και οι ίδιοι οι Κάτοικοι, για πολύ καιρό άφηναν τα τρωκτικά να κυκλοφορούν ανάμεσά τους και τους Άρχοντες να μην κάνουν τίποτα.

Όταν τα τρωκτικά έφτασαν και στα τρένα που διέσχιζαν τη χώρα, ο Μέγας Σταθμάρχης ζήτησε από τους Άρχοντες να  απαλλάξουν τους σταθμούς και τα τρένα του από τα ποντίκια που κυκλοφορούσαν στα βαγόνια, ξεγλιστρούσαν ανάμεσα στα πόδια των γυναικών, γαργάλαγαν τη μύτη των κοιμισμένων επιβατών, τρύπωναν στις βαλίτσες τους, ή άρπαζαν το φαγητό μέσα από τα πιάτα τους. 

Αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν….. 

Για καιρό τον κορόιδευαν ότι θα τον βοηθήσουν, αλλά είχαν αποφασίσει να μην κάνουν τίποτα και να κρατήσουν για τον εαυτό τους τα χρυσά νομίσματα που χρειάζονταν για να διωχθούν τα ποντίκια. 

Και αποφάσισε να τους εκδικηθεί.

«Θα μου το πληρώσετε!», ακούστηκε να λέει…… 

Οι Άρχοντες που αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν επειδή τσιγκουνεύτηκαν τα χρυσά νομίσματα, οι Άρχοντες που τον χλεύαζαν, δεν θα έβλεπαν τα παιδιά της χώρας τους ποτέ ξανά. 

Και έτσι έστειλε στο Σταθμό τον Μαγεμένο Συρμό.

Εκείνη την τελευταία μέρα του Χειμώνα, λίγο πριν μπει η Άνοιξη, εμφανίστηκε ένα Τρένο, ένα χαρούμενο Τρένο. Έτσι έμοιαζε.

«Θα σας πάω ταξίδι» είπε, «ταξίδι μακρινό, θα σας πάω εκδρομή, θα σας πάω εκεί που θέλετε, θα βρείτε αυτούς που αγαπάτε, τους φίλους σας, θα είναι ωραία εκεί και μετά θα γυρίσετε στο σπίτι σας».

Τα παιδιά ήταν όπως όλα τα παιδιά, αθώα και ανυποψίαστα. Δεν πήγε ο νους τους στο κακό. Εξάλλου ήταν τόσο χαρούμενα! Τις προηγούμενες μέρες είχαν Γιορτή στη χώρα τους!

«Τι ωραία! Η Γιορτή συνεχίζεται»!

Και τον πίστεψαν και μπήκαν στο Μαγεμένο Συρμό χοροπηδώντας και γελώντας, και το τρένο ξεκίνησε και δεν ήξεραν ότι θα τα έπαιρνε για πάντα μακριά από το σπίτι τους. Και κανένα δεν ξαναγύρισε…….

Και μετά; 

Μετά το μέλλον της χώρας έγινε παρελθόν και ο Σταθμός του τρένου, το τελευταίο μέρος που ακούστηκε το γέλιο των παιδιών ονομάστηκε ο Σιωπηλός Σταθμός. 

Και εκεί που ο χρόνος πάγωσε και έμεινε αιώνιος, το γέλιο, η μουσική και η χαρά απαγορεύτηκαν με Αρχοντικό Διάταγμα, για πάντα…..

Και οι γονείς έμειναν πίσω να κλαίνε πικρά για τα παιδιά τους.

Που και που ονειρεύονται ότι είναι σε ένα μέρος πολύχρωμο, πιο φωτεινό και είναι χαρούμενα, πολύ χαρούμενα και ότι θα ξαναγυρίσουν και τότε, για μια μόνο τοσοδούτσικη στιγμή, ο πόνος τους γίνεται λιγότερος. 

Χριστίνα Σκαρπέτα

Σάββατο βράδυ

 

Και αυτή είναι η ανεμοζάλη που μας συνεπαίρνει σε κάθε καρναβάλι!

Κουβέντες και συναντήσεις μέρες πριν, ή τελευταία στιγμή. Δεν έχει σημασία, ποτέ δεν είσαι έτοιμος, πάντα τρέχεις…….

-Πρέπει να προλάβουμε, πρέπει να είναι ωραίο!

-Προλαβαίνουμε; 

-Όχι

-Ποιος θα τραγουδήσει;

-Ποιος θα πάει;

-Εγώ δεν μπορώ.

-Πωωωωωωω, είμαι άρρωστος!

-Δίνω μάθημα!

-Είμαι καλεσμένος!

-Λείπω!

-Έρχομαι!

Βιαστικές καταδύσεις στα μπαούλα με τους θησαυρούς. Τους βρίσκεις! Πάντα βρίσκεις Θησαυρούς!

-Πού θα σταθούμε;

-Πάω να ψάξω!

-Βρέχει! Θα γίνει;

-Αργείτε;

-Ξεπάγιασα!

-Θέλω ρεύμα, ποιος θα μας δώσει;

-Μας λείπει μια καρέκλα, σας παρακαλώ μας δίνετε μία;

-Πρέπει να μου φέρεις το ηχείο που ξέχασα.

-Μα μπαμπά διαβάζω, δίνω μάθημα.

-Έλα, πετάξου μια στιγμή…..

Άνθρωποι που ξέρεις από τότε που γεννήθηκαν, από παιδιά! Καινούργια παιδιά και κάποιοι που πρωτοβλέπεις

Δεν έχει σημασία! Δικοί μας και αυτοί! Αφού ήρθαν, αρκεί! Παρέα!

Ντύσιμο και γδύσιμο στους δρόμους! 

Ο κόσμος κοιτάει, γελάει, ρωτάει, αναρωτιέται, ξαναρωτάει, γελάει, μόνο γελάει,χαίρεται!

Χορευτικές κινήσεις! Χορογραφία λες σκηνοθετημένη, όλοι στροβιλίζονται γύρω από τους εαυτούς τους και γύρω από τους άλλους. Σαν δερβίσηδες! 

Ως δια μαγείας όλοι βρίσκουν τη θέση τους, όλα βρίσκουν το χώρο τους! 

-Ποιανού είναι η στολή;

-Πάρε το μαντήλι σου.

-Μου λείπει ένα καπέλο, τι λέτε;

-Βάλε αυτό το καπέλο. 

-Δεν χωράει στο κεφάλι μου!

-Δεν ταιριάζει, έχεις άλλο;

-Μαμά κοίτα μου κόντυναν τα μανίκια, δεν μου πάει η παλιά στολή!

-Βγάλε το μπουφάν σου παιδί μου, να σου χωρέσει.

-Μα μαμά, κρυώνω

-Δεν πειράζει, για λίγο είναι.

Βάλε το ντόμινο και πάμε στο χορό! 

-Έφερες μάσκα; Που είναι η μάσκα; Μα το ντόμινο δε φοριέται χωρίς μάσκα

-Ποιος θα φέρει μάσκα; Μα χωρίς μάσκα;

Τιιιιι είναι το ντόμινο;

Και voilà 

Έτοιμη η παράσταση! Χαρά!

-Θέλω φωτογραφίες!

-Ακόμα δεν μου στείλατε το βίντεο; 

-Θέλω να σας δω!

-Μου λείπετε! 

-Μας λείπεις! 

-Μου λείπει αυτό που κάνετε!

-´Εεεεεεεερχομαι!

Χριστίνα Σκαρπέτα

Περί τέχνης και πολιτισμού στην Πάτρα ή Ποιος είναι αυτός ο Παπαντωνόπουλος;

Μήπως ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος είναι ο γραφίστας και τυπογράφος, τον οποίο ο ιδρυτής του Μουσείου Τυπογραφίας Χανίων, αποκάλεσε “κολόνα του Μουσείου”, μιλώντας για τις εκθέσεις του, “Ιστορία της Τυπογραφίας” και “Ιστορία της Γραφής”, που φιλοξενούνται στο Μουσείο και περιλαμβάνουν γραφές από όλο τον κόσμο αλλά και μηχανήματα; Εκθέσεις μοναδικές, που η Πάτρα δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να κρατήσει!

Ή μήπως είναι αυτός που επιμελήθηκε και ταξινόμησε  το υλικό του Νίκου Πολίτη, όταν αυτό προσφέρθηκε στην ΕΣΗΕΠΗΝ από τα παιδιά του, και αυτός που δώρισε στο Μουσείο Τύπου μια μεταλλική αναπαράσταση του «δαίμονα του τυπογραφείου»;

Μήπως είναι αυτός που οι ιδιωτικές καρναβαλικές του εκδόσεις, δυσεύρετες σήμερα, είναι αυτές που ενδεχομένως εγκαινιάζουν την έντυπη ιστορία του Πατρινού Καρναβαλιού ή αυτός που έγραψε βιβλίο, το οποίο είναι υπό έκδοση, και το χάρισε στο Δήμο Πατρέων, με το σκεπτικό ότι «σε αυτή την πόλη όλοι έχουμε πάρει κάτι και κάτι πρέπει να επιστρέφουμε»;

Μήπως είναι αυτός, του οποίου η έκθεση στην γκαλερί Παλίσσανδρος «Η απόκρεως και η προσωπιδοφορία…την εποχήν της διαβρώσεως» άφησε εποχή και τα σιδερένια ανθρωπάκια του που παρελαύνουν, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα έργα τέχνης του Πατρινού Καρναβαλιού;

Μήπως ως γραφίστας-λιθογράφος- τυπογράφος, είναι ο δημιουργός κάποιων από τις πιο σπουδαίες και αναγνωρίσιμες αφίσες του Πατρινού Καρναβαλιού; 

Μήπως είναι ο δημιουργός του σήματος του Καρναβαλιού, και αυτός που το χάρισε στο Δήμο Πατρέων;

Μήπως είναι ο συγγραφέας θεατρικών έργων για το καρναβάλι, όντας βαθύς γνώστης της τοπικής ιστορίας με αστείρευτες ιδέες και ατελείωτες γνώσεις; 

Ή μήπως είναι αυτός ο ηθοποιός της παράστασης του Καρναβαλικού Κομιτάτου, που πλημμύρισε «φτερά και πούπουλα» το Δημοτικό Θέατρο; 

Ποιος είναι αυτός ο Παπαντωνόπουλος που τολμά να παράγει πολιτισμό σε μια πόλη που ο πολιτισμός της εξαντλείται σε προχειροφτιαγμένο θέατρο και πλαστικές καρέκλες;

Μήπως ο Αντώνης είναι ένας από τους μεγάλους Κρυμμένους Θησαυρούς της πόλης μας, που δουλεύει αθόρυβα, χρόνια τώρα για την Πάτρα και το Πατρινό Καρναβάλι και βρίσκεται πίσω από πολλά καρναβαλικά διαμάντια;

Μήπως είναι η «γριά», ένας από τους πρωτεργάτες του Κλαυσίγελου, του Ασπρόμαυρου, του ανατρεπτικού πληρώματος 74, του «αναρχικού», που αγαπήθηκε πολύ από τους πατρινούς για το διαφορετικό που έφερε στην παρέλαση και στο Καρναβάλι, αφού πρώτος ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος και η παρέα του, η αποτελούμενη από αστούς, υπηρέτησαν και έβγαλαν στην επιφάνεια με τον καλύτερο τρόπο, το αυθόρμητο, το αυτοσχέδιο, το λαϊκό, το ιδιωτικό καρναβάλι της Πάτρας και το έκαναν δημόσιο;

Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος;

Ο Αντώνης είναι άρχοντας, λέξη που σήμερα μισούμε να λέμε και να ακούμε, άνθρωπος με ευγένεια ψυχής και δόσιμο και μοίρασμα. Σε μια εποχή που αυτές οι λέξεις τρομάζουν, ο Αντώνης συγχρόνως παιδί του λαού και από αυτούς τους Άρχοντες του παρελθόντος, τους αστούς, που σήμερα κρύβονται και χάνονται μέσα στο πλήθος, αλλά υπάρχουν, είναι εκεί. Όλα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα, καταδεικνύουν και αναδεικνύουν τη φύση του Πατρινού Καρναβαλιού, του καρναβαλιού της Άνω πόλης των φτωχών και της Κάτω πόλης των πλούσιων και την αρμονική τους συνύπαρξη.

Κάνει αθόρυβα αυτό που αγαπάει να κάνει και είναι ένας πραγματικός influencer στο Καρναβάλι της Πάτρας, ένας influencer πολύ μπροστά από την εποχή του, που σημάδεψε την καρναβαλική ζωή της πόλης και θα την σημαδεύει για πολλά χρόνια ακόμα, με τις ιδέες του, τα έργα του, την εφηβική του ζωντάνια.

Ο Αντώνης είναι πολύτιμος γιατί εκφράζει ένα διαφορετικό είδος καρναβαλιού από αυτό που έχουμε συνηθίσει να προβάλλεται στην τηλεόραση! Είναι ένα κρυφοκοίταγμα πίσω από τις σκηνές, αυτές που γεμίζουν με χρώματα κάθε χρόνο την πόλη, η ίδια η ιστορία του καρναβαλιού μας συμπυκνωμένη! 

Και για όσους ακόμα αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο Παπαντωνόπουλος, απαντώ, ο Αντώνης είναι μία μάσκα, ένα καρναβαλικό καπέλο, μία σκελέα, ένα τύμπανο και ένα πλατύ χαμόγελο!

Υ.Γ. Καλώς μου επισημαίνεται, ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος είναι αυτός που παραχώρησε στο Δήμο Πατρέων και το σήμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2006. 

………………………………………………………………………………………………………………

Όπως είπε και μία φίλη:

«Το μόνο που δεν έδωσε ο Αντώνης στην Πάτρα είναι το σπίτι του! Και αυτό, γιατί δεν του ζητήθηκε»!

Χριστίνα Σκαρπέτα

Το πάρτυ τέλειωσε

 Καθαρά Δευτέρα!

Ξύπνα! Σταμάτα να ονειρεύεσαι.

Το πάρτυ τέλειωσε.

Ήταν ωραίο.

Το κάναμε το πάρτυ.

Πάρτυ των λίγων; Των εκλεκτών; Των τυχερών;

Το πάρτυ των πολλών, των όλων δεν έγινε.

Το καρναβάλι που μας στέρησαν αυτοί που δεν ξέρουν.

Το καρναβάλι που μας στέρησαν και αυτοί που ξέρουν και αυτοί που κάνουν ότι δεν ξέρουν και αυτοί που θα έπρεπε να ξέρουν.

Το καρναβάλι που κάναμε εμείς που ξέρουμε.

Το καρναβάλι που δεν έγινε.

Το καρναβάλι που θα έπρεπε να μοιράζεται και να δωρίζεται στον κόσμο.

Το καρναβάλι που δεν κάναμε.

Το καρναβάλι που έγινε.

Το καρναβάλι που κάναμε. 

Μαζέψτε τα καπέλα, φυλάξτε τις στολές!

Το όνειρο τελείωσε ! 

Το πάρτυ τέλειωσε, θα τους χάσεις τους χαρούμενους ανθρώπους. Τα χρώματα ξεθωριάζουν. 

Η μουσική σιωπά, δεν ακούστηκε φέτος από τα μεγάφωνα. 

Τη μισούν τη μουσική, κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. 

Ένας Δήμος που επενδύει στη μιζέρια, και «η Ελλάς λιμορροούσα μέσα στο μαύρο ρέμμα»! Κανείς δεν μας είπε τι σημαίνει αυτό.

Το πλήθος θα μείνει σπίτι του, καθένας μόνος, φοβισμένος να βλέπει τις ειδήσεις του τρόμου, εύκολη βορά στα νύχια των τρομολάγνων και των πολεμοκάπηλων.

Τέρμα το διάλειμμα 

Ξεχάστε τα χρώματα, ξεχάστε τους χορούς.

Το πάρτυ τέλειωσε, ο βασιλιάς κάηκε.

Όχι, φέτος δεν κάηκε, δεν είχαμε τελετή έναρξης, δεν έγινε τελετή λήξης. 

Φέτος το καρναβάλι ποτέ δεν ξεκίνησε, πως να τελειώσει;

Το έληξαν το καρναβάλι με συνοπτικές διαδικασίες, οι κοντόφθαλμοι, οι μύωπες.

Μόνο πυροτεχνήματα της μιζέριας, της παρηγοριάς.

Το καρναβάλι που δεν έγινε. 

Πορείες για τις πορείες.

Η μία πορεία που δεν έγινε.

Που είναι ο βασιλιάς; 

Γιατί δεν κάηκε;

Το μεγάλο πάρτυ που δεν έγινε.

Το πάρτυ που τέλειωσε.

Κι όμως!

Ονειρέψου! Τίποτα δεν τέλειωσε! Ονειρέψου!

Βρες το χαρταετό σου, πέτα ψηλά μαζί του.

Το επόμενο καρναβάλι μόλις ξημέρωσε…..

Χριστίνα Σκαρπέτα

Κόλλα μαγική

Είσαι ένας άνθρωπος που σκέφτεσαι ότι μετά από ατελείωτα χιλιόμετρα στον καρναβαλικό δρόμο ξέρεις πάρα πολλά για το Πατρινό Καρναβάλι και έχεις γνωρίσει τα καλύτερα. Αλλά να που αυτή η γλυκιά πόλη με το Καρναβάλι της, βρίσκει τρόπους να σε εκπλήξει.

Γιατί αυτή η πόλη μας ακολουθεί με φίλους, με στιγμές, με εικόνες πολύχρωμες, με γέλια, με ήχους, με χαρές.

Και έρχεται ένα Αρίστος, να σου ανοίξει τα μάτια και να δεις ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο.

Και διοργανώνει ένα πανηγύρι από τα παλιά! Σαν και αυτά που γίνονταν στον ΑΣΟ, που δεν υπάρχει πια!

Και προτείνει και οργανώνει και καθοδηγεί! Και μαζί με τον Χρήστο και τον Αντρέα κάνουν τη πρώτη δύσκολη δουλειά.

Και μας ξαναενώνει!

Και φτιάχνουμε μια καρναβαλική φιγούρα, ένα καρναβαλικό άγαλμα, και την ώρα που το φτιάχνουμε βάζουμε όλη τη λαχτάρα μας για αυτό που χάνουμε, αλλά και όλη μας την αγάπη για αυτό που κάνουμε. 

Και το δουλεύουμε όλοι μαζί, τα παιδιά μας, που δεν πιστεύουν στα μάτια τους αυτό που βλέπουν και ζούν και οι φίλοι, οι νέοι που κάναμε και οι παλιοί που ξανασυναντηθήκαμε.

Και το σχέδιο, σε χαρτί μιλιμετρέ, κολλημένο πρόχειρα στο τοίχο να σε καθοδηγεί και τα σίδερα που συγκολλούνται για να φτιάξουν το σκελετό, και το στένσιλ που χαράζεται με κόκκινο μαρκαδόρο στο φελιζόλ, που παίρνει τη θέση του και κολλιέται και σμιλεύεται από πραγματικούς καλλιτέχνες και το άσπρο χιόνι που χορεύει και στροβιλίζεται ανάμεσά μας και η φιγούρα, που στο δικό μου το μυαλό είναι ο ευτυχισμένος μας πρίγκιπας, που παίρνει σιγά σιγά μορφή. 

Και μετά η αλευρόκολλα που ετοιμάζεται με αγάπη σε ένα καζάνι κι ο Αργύρης, σαν το Δρυίδη του Αστερίξ με το μαγικό ζωμό του, να ρίχνει με προσοχή και σοβαρότητα κουβάδες νερό και σακούλια αλεύρι και κόλλα και στύψη, αυτή με τις άκρες των δαχτύλων, όπως βάζουμε το μπαχαρικό για να κάνει καλύτερο το φαγητό μας.

Και μετά, όλα αυτά τα χεράκια τα μικρά, που βούταγαν όλο απόλαυση μέσα στο τσουκάλι με το μαγικό ζωμό, και το ρολό το χαρτί το άγριο, το καφέ, που σκίσαμε με τρυφερότητα σε πολλά, πολλά μικρά χαρτάκια για να φτιάξουμε το κοστούμι και να ντύσουμε τον πρίγκηπά μας, χαρτάκια που βουτήξαμε στο μαγικό ζωμό και κολλήσαμε με τόση αγάπη! 

Και όλα αυτά τα πολλά χέρια που χάιδεψαν με τόση τρυφερότητα τη φιγούρα μας, σχεδόν ερωτικά και τα πινέλα που με τόση σοβαρότητα και ευθύνη κράταγαν τα παιδιά μας και έβαφαν λευκό τον πρίγκιπά μας για να είναι έτοιμος να δεχτεί τα χρώματα τα φωτεινά.

 Και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

Γιατί αυτό το καιρό συμμετέχω σε μια μυσταγωγία, όπου οι καρδιές όλων και οι ψυχές είναι δοσμένες σε ένα κοινό σκοπό, να πάρει μορφή αυτό το κοινό μας καρδιοχτύπι.

Και εσείς δεν θα δείτε ένα άγαλμα, θα ακούσετε το δικό μας καρδιοχτύπι! 

Και εμείς σας προκαλούμε και σας προσκαλούμε να το νιώσετε και να το μοιραστούμε!

Χριστίνα Σκαρπέτα

Υ.Γ. Και μετά η καρναβαλική παρέα γιόρτασε το τέλος της περιπέτειας με τον τρόπο της καρναβαλικής παρέας! 

Κι ήτανε δική μας όλη η γη

Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό! Γιατί τα θυμήθηκα σήμερα; Εικόνες διάσπαρτες και ασύνδετες που σιγά σιγά βγάζουν νόημα.

Το αγαπημένο, πάντα φιλόξενο σπίτι της Μ. στην πλατεία Όλγας, η είσοδος της πολυκατοικίας με αυτή την περίεργη μυρωδιά που μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι ήταν η μυρωδιά του καλοριφέρ και του πετρελαίου, αλλά δεν πείραζε, ήταν ωραία, είχε ταιριάξει για πάντα με το σπίτι που πήγαινα, και με τα πάρτυ του, κι έπειτα το μικρό ασανσέρ που οδηγούσε στον τέταρτο και ανέβαινε απελπιστικά αργά, ή μπορεί να περίσσευε η ανυπομονησία μου για το πάρτυ το καρναβαλικό, στο οποίο, μικρότερη εγώ, ήμουν καλεσμένη τιμής ένεκεν. Η Μ. ήταν η καλύτερη φίλη της μαμάς.

Και άνοιξε η πόρτα, με τον Τζένγκις Χαν να μας υποδέχεται και οι σερπαντίνες και τα κομφετί, που οι δικές μας οι μαμάδες μας άφηναν να πετάμε στα πάρτυ, είχαν κάνει ήδη στρώση στα πατώματα και χαμός από καραμούζες και τα χάρτινα εκείνα στολίδια που άνοιγαν σα φυσαρμόνικα ήταν κρεμασμένα παντού στο σπίτι, στους τοίχους, στη βιβλιοθήκη, στα φωτιστικά! Όλο το σπίτι ένας κόσμος μαγικός! 

Και μυρωδιές να σου γαργαλάνε τη μύτη, πριν καν να έρθει η ώρα του φαγητού, από φαγητά, αυτά τα ξεχωριστά των πάρτυ, και όλοι να χορεύουν και ένα σωρό γνωστά και άγνωστα, μεγαλύτερα παιδιά δίπλα σου! Τι συναρπαστικό!

Και κοίτα να δεις μέρα που διάλεξε η μαμά να μας έχει ντύσει εμένα και την αδελφή μου αραπίνες μαγείρισσες, με φούμο στο πρόσωπο και ποδιά υπηρεσίας  και αλήθεια γιατί δεν είχαμε κι εμείς  μια στολή πυργοδέσποινας; Αυτή που θυμάμαι αργότερα να δανείζομαι, γιατί εγώ δεν ξαναντύνομαι αραπίνα, ο κόσμος να χαλάσει! Τη φόρεσα την πυργοδέσποινα; δεν θυμάμαι τελικά! Την αραπίνα όμως τη θυμάμαι.

Και το σπίτι να μοιάζει τεράστιο και να ξεχειλίζει από παιδιά και ο Α., ο φίλος του Κ., το πιο ωραίο αγόρι του πάρτυ, με αυτά τα υπέροχα μάτια, να με ρωτάει αν θέλω να χορέψουμε κι εγώ παγωμένη από έκπληξη και από ντροπή να λέω όχι και να αναρωτιέμαι τα επόμενα πολλά χρόνια της ζωής μου πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν! 

Και ίσως να ήταν σε εκείνο το πάρτυ, ή μπορεί σε κάποιο άλλο, που η Μ. είχε νοικιάσει φορεσιές καρναβαλικές για όλες τις φίλες της! Το ήξερε ότι κάποιες θα προσπαθούσαν να ξεγλιστρήσουν, δεν έχω, δεν θέλω, δεν πρόλαβα! Και η μαμά, ντυμένη κυρία παλιάς εποχής με δαντέλες, με φουρό και καπελίνο. 

Και ο ήλιος γερμένος στη υπέροχη πατρινή δύση του να φωτίζει με τις τελευταίες χειμωνιάτικες ακτίνες του τα πεύκα της πλατείας και τα ξαναμμένα εφηβικά πρόσωπα. Και ο Τζένγκις Χαν με το πιο όμορφο κορίτσι ήταν εκεί, κι ήτανε δική μας όλη η γη. 

Και ίσως να ήταν ένα το πάρτυ, ίσως και περισσότερα και τώρα εγώ να τα μπλέκω στο μυαλό μου και να μου έρχονται όλα τα καρναβαλικά πάρτυ της παιδικής μου ηλικίας μαζεμένα!

Και αν μπορούσα να ξαναζήσω κάτι από το παρελθόν νομίζω ότι θα διάλεγα εκείνο το καρναβαλικό πάρτυ. 

Ο Τζένγκις Χαν!

https://youtu.be/jN_xl8Kv36Y

Χριστίνα Σκαρπέτα

Μα τι μυαλό κουβαλάνε αυτοί οι Πατρινοί;

Photo credits: Spiros Papatheodorou

 Είναι φορές που αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες, μα είμαστε με τα καλά μας εδώ στη Πάτρα, όπου ακόμα και οι ευχές για το νέο έτος είναι καρναβαλικές;

Τι είναι αυτό που κάνει τους Πατρινούς, την ώρα που ο κόσμος γύρω τους συγκλονίζεται, η κοινωνία όλη καταρρέει, άνθρωποι χάνονται, περιουσίες καταστρέφονται, οικογένειες πεινάνε, άνθρωποι βουλιάζουν στην κατάθλιψη, όνειρα γκρεμίζονται, προσδοκίες διαψεύδονται, αυτοί εκεί, να ονειρεύονται καρναβάλι;

Γιατί, όταν τίποτα δε γίνεται στον κόσμο όλο, οι ρομαντικοί,

οι γραφικοί, οι επιπόλαιοι, οι περιθωριακοί, τα γαϊδούρια οι πατρινοί να θέλουν, να λαχταρούν να βγουν στους δρόμους, με κίνδυνο ακόμα και για τη δική τους υγεία;

Μόνο που εμείς δεν υπερασπιζόμαστε τη διασκέδασή μας τη ρηχή, όπως πολλοί νομίζουν. Υπερασπιζόμαστε τη πόλη μας και την ιστορία της, αλλά και κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο σε εμάς που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του ανθρώπου στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, έστω για όσο κρατάει το καρναβάλι, την υγιή αντίδραση και την ανάταση αμέσως μετά, και την επιστροφή ενός αναγεννημένου ανθρώπου, έτοιμου να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα.

Γιατί εμείς το καρναβάλι το κουβαλάμε μέσα μας ως δώρο, ως μυστικό, μύστες μιας τελετουργίας ακατανόητης, παράλογης, παράτολμης, ίσως και ανόητης για τους άλλους. Γιατί το καρναβάλι για μας είναι ένας κόσμος φωτεινός, μυσταγωγία, μια ιερή πομπή με την οποία μας τίμησε η πόλη και την τιμούμε κι εμείς.

Γιατί η καρναβαλική υπέρβαση, η μεταμφίεση, η συμμετοχή, το πλησίασμα στον άλλο, το μοίρασμα του καρναβαλικού εαυτού, είναι λέξεις οικείες για εμάς και καθημερινότητα. 

Γιατί ακόμα και τα έκτροπα, ο διονυσιασμός, η σάτιρα, είναι λέξεις βαθιά ριζωμένες στην Ελλάδα και στην ψυχή του Έλληνα από την αρχαιότητα αλλά συγχρόνως και τόσο ξένες σε μια κοινωνία πολιτικής ορθότητας που δεν αντέχει τίποτα που να ξεφεύγει από τα όρια που κάποιοι έχουν αποφασίσει να θέσουν. 

Και έτσι φτάσαμε να μην αντέχει το καρναβάλι μια χώρα που δεν αντέχει πια ούτε μια σατιρική θεατρική παράσταση. 

Και οι προβολείς της δημοσιότητας θα αρχίσουν σε λίγο να στρέφονται στο Πατρινό Καρναβάλι και μια κοινωνία σε κατάσταση σχιζοφρένειας και παραφροσύνης λόγω της πανδημίας, θα απαιτήσει να στερηθεί η πόλη αυτό που αιώνες τώρα είναι δικό της. 

Αλλά κι εμείς, σε πείσμα των τρελών καιρών θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε καρναβάλι, γιατί για εμάς το καρναβάλι είναι η ίδια η εκδήλωση της ζωής.

Γιατί εδώ στην Πάτρα μας λείπει το εμείς με τον τρόπο των Πατρινών.

Χριστίνα Σκαρπέτα

Διαχωρισμός της Ήρας από το Στάρι

 

Και πήγαμε την Κυριακή 24 Οκτωβρίου (τότε βόλευε) στον υπέροχο χώρο της Πάτρας, των Παλαιών Σφαγείων, για την απονομή των Βραβείων του Κρυμμένου Θησαυρού και πήγαμε στο κτίριο Κ κάτι, αυτό του Καραγκιόζη. 

Η βραδιά ήταν γλυκιά, γι' αυτό και το δριμύ ψύχος που επικρατούσε στην αίθουσα δεν ήταν από το χειμώνα. 

Γιατί μη γελιέστε, οι λίγοι που είμασταν εκεί δεν ήρθαμε για να γιορτάσουμε μαζί σας. Ούτε για να παραλάβουμε τα «υπέροχα» προχειρογραμμένα διπλώματα που μας δώσατε, ούτε για τις μάσκες- βραβεία, ούτε καν για να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί οι νικητές όπως κάθε χρόνο. Η διαδικασία του Παιχνιδιού φέτος είχε τόσα αρνητικά που δεν μπορούμε ούτε να ασχοληθούμε με τα θετικά της. 

Δεν θέλουμε καμία ανάμνηση από αυτό το παιχνίδι, ίσως το χειρότερο που έχουμε παίξει ποτέ. Και γι’ αυτό δεν φταίει ο ιός. 

Διότι ακόμα και αν κάποιος δε θέλει να θυμηθεί τα δια ζώσης παιχνίδια Θησαυρού του παρελθόντος τα διοργανωμένα από Πληρώματα, ας θυμηθεί την τεράστια επιτυχία της περσινής Παρέλασης των Ονείρων, την βγαλμένη από την καρδιά μας, και να την συγκρίνει με την παρέλαση (;) «…..και μένουμε πάντα Παιδιά!!!» που τόσο πρόχειρα και βιαστικά εντάξατε στο πρόγραμμα και είχατε και το θράσος να τη διαφημίστε και να τη προβάλετε στο διαδίκτυο ως εκδήλωση του Πατρινού Καρναβαλιού Μας.

Οι λίγοι που ήρθαμε ήταν από σεβασμό για το θεσμό του Κρυμμένου Θησαυρού και μόνο. Και οι άλλοι που δεν ήρθαν, από τον ίδιο σεβασμό δεν ήρθαν.

Ήρθαμε γιατί εμείς είμαστε κοινότητα και γιατί εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί. Ήρθαμε για εμάς και για το Θησαυρό Μας και όχι για εσάς. 

Αλλά ήταν και μια ευκαιρία να γνωρίσουμε και την Σοφία Χρυσοπούλου που, απ´
ότι μας είπε η ίδια, έχει ακούσει πολλά για το Θησαυρό και τα πληρώματά του και είναι αυτή που καλείται να αναδιοργανώσει διοικητικά την ΚΕΔΗΠ –Καρναβάλι Πάτρας, στη θέση του Ορέστη Σκαλτσά.

Και ευκαιρία να ακούσουμε την Πρόεδρο να επαίρεται για όσα καλά έπραξαν και να ανακοινώνει το σχεδιασμό της ΚΕΔΗΠ και τις κινήσεις της και τα επόμενα βήματά της που θα οδηγήσουν το καρναβάλι μας στο μέλλον. 

Μόνο που όλα αυτά ήταν λόγια κενού περιεχομένου. Γιατί;

Γιατί, για ακόμα μια φορά, τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε μέσα τα πατρινά πληρώματα και γιατί έχετε επιλέξει να έχετε απέναντί σας όλη την υγιή και δημιουργική καρναβαλική κοινότητα.

Γιατί ότι και να σχεδιάζετε για το μέλλον, το οποίο θα σημαδέψει τα επόμενα χρόνια το Πατρινό Καρναβάλι, καλό ή κακό, γίνεται ερήμην των Πατρινών.

Το καρναβάλι δεν είναι άψυχες διοικητικές πράξεις, ούτε αποφάσεις που πρέπει να εφαρμοστούν. Είναι ζωντανό και συλλογικό.

Ο σχεδιασμός όμως και οι αποφάσεις που παίρνετε είναι μονομερείς, χωρίς διάλογο και συνεργασία με αυτούς που κάνουν το καρναβάλι και αυτό είναι τόσο θλιβερό διότι, αν δεν είναι δόλος, αποδεικνύει και επιδεικνύει την άγνοια περί Πατρινού Καρναβαλιού που έχετε. 

Και κάνοντας και λίγη αυτοκριτική αναρωτιέμαι, πως φτάσαμε να επιτρέπουμε να αλλοιώνεται το Καρναβάλι, το βγαλμένο από τη ψυχή της Πάτρας και μεγαλωμένο μαζί με αυτή, πως ένας θεσμός 200 ετών να καθορίζεται από κομματικές και προσωπικές επιλογές;

Κάποιος θα πει ότι ηγείστε, ως Δημοτική Αρχή. Αλλά ο ηγέτης κάνει υπερβάσεις. Ο ηγέτης δεν είναι αρκετό να λέει ότι αγαπάει αυτό που κάνει. Ο ηγέτης χρειάζεται και να εμπνέει, χρειάζεται και την αγάπη των ανθρώπων του, για να μην προχωράει μόνος του, χωρίς κανένα να τον ακολουθεί.

Και εσείς δυστυχώς προχωράτε μόνοι σας και δεν γυρνάτε καν το κεφάλι πίσω για να το διαπιστώσετε. 

 

Ελπίζω μόνο πραγματικά και εύχομαι για το καλό του Καρναβαλιού Μας, να μην καταγραφείτε στη συλλογική μνήμη της Πάτρας ως αυτοί που νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν Καρναβάλι μόνοι τους.

Χριστίνα Σκαρπέτα

Great expectations

 Μεγάλες προσδοκίες ή δεν ελπίζω τίποτα;

 

Whatever the answer, έφτασε η ώρα που θα το ανακαλύψουμε;

Ακόμα περιμένουμε να ακούσουμε πότε θα γίνουν οι συναντήσεις Δήμου και Πληρωμάτων.Οι προγραμματισμένες μέσα στο καλοκαίρι που δεν έγιναν…..

Και είναι Σεπτέμβριος ήδη.

Το σίγουρο για μένα είναι ότι τα πληρώματα έχουν φτάσει στα όριά τους και απ´ότι φαίνεται  ο Δήμος δεν κάνει  αυτή την κίνηση με την οποία θα υπερβεί τον εαυτό του και θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αποσπασματικές κινήσεις, προχειροδουλειά στις συναντήσεις και ακυρωμένες άλλες είναι το μόνο που είχε να προσφέρει ο Δήμος μέχρι στιγμής. Και κανένας προγραμματισμός.

Γιατί μπορεί καρναβάλι να έχουμε αλλά τι καρναβάλι θέλουμε; 

Αυτή είναι η ερώτηση που οφείλει να κυριαρχεί. Και το δυναμικό είναι έτοιμο και διατεθειμένο να δώσει την απάντηση και να συμβάλλει στην διαμόρφωση του καρναβαλιού!

Πρέπει οι πάντες να καταλάβουν ότι είναι η ώρα της δουλειάς, διότι ένα καρναβάλι χωρίς τους ανθρώπους του, αυτούς που έχουν ξοδέψει άπειρες ώρες σκέψης και δουλειάς γι αυτό, είναι μισό καρναβάλι. Και κάτι λιγότερο από μισό. Είναι καρναβάλι κοντόφθαλμο, χωρίς όραμα και χωρίς προοπτική. Είναι ένα καρναβάλι στον αυτόματο πιλότο όπως είχε κάποτε ειπωθεί, μόνο που ο αυτόματος δεν πάει πια, δεν αρκεί, κινδυνεύει να το ρίξει το αεροπλάνο. 

 Και τα πληρώματα αυτή τη στιγμή έχουν περισσότερες απαντήσεις στα χέρια τους από το Δήμο. Τρικυμία εν κρανίω από το Δήμο δεν επιτρέπεται!

Καθυστερήσεις, λύσεις τελευταίας στιγμής, άγνοια ή και διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν επιτρέπονται, είναι ασυγχώρητες από όλους και ειδικά από το Δήμο που είναι ο διοργανωτής αλλά και ο θεματοφύλακας του καρναβαλιού και ο απολύτως υπεύθυνος τελικά για οτιδήποτε συμβαίνει. Το λέω και το ξαναλέω, έχει την απόλυτη ευθύνη για όσα συμβαίνουν και για όσα θα συμβαίνουν, γιατί απλώς την έχει! 

Δικαιολογίες όπως, έχουμε δουλειά και δεν προλαβαίνουμε, δεν πείθουν και ενισχύουν την ήδη εμπεδωμένη από τα πληρώματα άποψη, ότι το Καρναβάλι για κάποιους είναι πάρεργο ή πεδίο εφαρμογής κομματικών ιδεολογιών. 

Τώρα είναι η ώρα να αφουγκραστεί τη φωνή των πληρωμάτων και να συνεργαστεί μαζί τους.

Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να φτάσουμε σύντομα και στο

Δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.

Και ο νοών νοείτω!

Χριστίνα Σκαρπέτα