Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
Τι παλεύεις ρε Μάγνη! Τι παλεύουμε όλοι μας! Είμαστε μια αλλόκοτη φυλή, μια ακατανόητη ομάδα, κάτι σαν εξωτικά ζώα ή παραδείσια πουλιά, που σε όλους αρέσει να τα θαυμάζουν, αλλά όταν κινδυνεύουν…., αυτό είναι άλλη υπόθεση, υπόθεση άλλων που δεν μας αφορά! Στο κάτω κάτω, αυτά θα κοιτάμε τώρα; Υπάρχουν άλλα σοβαρότερα να ασχοληθούμε, από κάποιους ενοχλητικούς που φωνάζουν για το Καρναβάλι.
Το ξέρεις, κάποτε κλήθηκα να απαντήσω στο ερώτημα αν το καρναβάλι της Πάτρας είναι ελιτίστικο, αν αφορά λίγους, αν αποκλείει τους πολλούς. Η απάντηση τότε ήταν πως όχι, σε καμία περίπτωση. Τους αγκαλιάζει όλους, τους περιλαμβάνει όλους και τους θέλει όλους.
Σήμερα, όμως, θα συμπληρώσω την απάντηση. Το Καρναβάλι της Πάτρας αφορά όλους αυτούς που ονειρεύονται ακόμα. Αυτούς που θα αγοράσουν εκείνη την υπέροχη, γυαλιστερή, κατακόκκινη φούστα, για να μπορέσει η κόρη τους που είναι τεσσάρων σήμερα, να τη φορέσει σε κάποιο καρναβάλι στο μέλλον. Αφορά αυτούς που θα αγοράσουν τη φούστα με τους φραμπαλάδες, που έχει ξεμείνει στη κρεμάστρα του καταστήματος καιρό, για... τον «καιρό των τσιγγάνων» και που θα κρατήσουν το ντεμοντέ πουκάμισο του μπαμπά για να ντυθούν κάποτε με αυτό. Αλλά που θα κρατήσουν και το τελευταίο πακέτο τσιγάρα Santé που δεν κάπνισε η μαμά, γιατί κάποιο θέμα μπορεί να μπει κάποτε στο Θησαυρό.
Και αυτό που κανείς από αυτούς που μας παρακολουθούν από απόσταση ή μας ειρωνεύονται, δε θα καταλάβει ποτέ, είναι, ότι ο μπαμπάς εκείνη την ώρα θα χορεύει μαζί μας στο πάρτυ και η μαμά θα μας ακολουθεί στους δρόμους. Γιατί όπως πολύ καλά είπες, Κωνσταντίνε, σε αυτό το καρναβάλι, σε αυτή την παρέλαση, έρχονται πίσω οι παππούδες και οι γιαγιάδες, η παλιά γειτονιά και οι παλιές φωτογραφίες.
Και αρκεί που «καταλαβαίνεις εσύ και θυμάσαι» και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι σαν και σένα. Γιατί στο Καρναβάλι δε περνάμε απλώς καλά, τιμάμε το παρελθόν το δικό μας αλλά και της πόλης μας, εμείς που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη.
Αυτό που δε μπορούν, Κωνσταντίνε μου, να νιώσουν το ειρωνεύονται, αυτό που δε μπορούν να χαρούν το καταδικάζουν, αυτό που δεν καταλαβαίνουν το πολεμούν με λύσσα, αυτό που δεν υποτάσσεται το κυνηγάνε.
Κρίμα, Κωνσταντίνε μου, αλλά αυτοί χάνουν. Γιατί, όλα τα παραπάνω εμείς δεν θα τα χάσουμε ποτέ. Γιατί δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας τα πάρει. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος ονειροπόλος Ντορής με τον Κορωνοΐκό Θησαυρό του να μας συντροφεύει. Γι´αυτό κι εμείς τώρα, δεν παλεύουμε για μας. Παλεύουμε για την πόλη όλη και για το μέλλον. Γιατί εμείς από αυτό ακριβώς το παρελθόν δημιουργούμε το μέλλον. Γι´αυτό παλεύουμε! Ελπίζω να το καταλάβει η πόλη.....
Με αγάπη, Χριστίνα
Υ.Γ. Και για όσους αναρωτιέστε για τον Κωνσταντίνο......
Χριστίνα Σκαρπέτα
