«Το έτος 1284 μετά τη γέννηση του Χριστού, οδηγήθηκαν μακρυά από το Χάμελιν εκατόν τριάντα παιδιά, γεννημένα στον τόπο αυτό, αποπλανημένα από έναν αυλητή στα έγκατα του βουνού»
Ο Μαγεμένος Συρμός είναι μία ιστορία για τους Κατοίκους και τους Άρχοντες μιας Χώρας και για ένα τρένο που σε ένα ταξίδι εξαφάνισε τα Παιδιά και τη χαρά της χώρας αυτής.
Στην τοσοδούλα, πανέμορφη χώρα, χιλιάδες τρωκτικά είχαν εγκατασταθεί για τα καλά, βασανίζοντας τους κατοίκους. Ροκάνιζαν τα σπίτια, βρόμιζαν την χώρα, κατέστρεφαν τις σοδειές, έτρωγαν τα τρόφιμα. Οι Άρχοντες της χώρας αδιαφορούσαν για τα προβλήματα που τα τρωκτικά δημιουργούσαν, γιατί ήταν κλέφτες και σκληρόκαρδοι και γιατί τα δικά τους σπίτια ήταν μακριά και προφυλαγμένα από όλα αυτά. Ακόμα και οι ίδιοι οι Κάτοικοι, για πολύ καιρό άφηναν τα τρωκτικά να κυκλοφορούν ανάμεσά τους και τους Άρχοντες να μην κάνουν τίποτα.
Όταν τα τρωκτικά έφτασαν και στα τρένα που διέσχιζαν τη χώρα, ο Μέγας Σταθμάρχης ζήτησε από τους Άρχοντες να απαλλάξουν τους σταθμούς και τα τρένα του από τα ποντίκια που κυκλοφορούσαν στα βαγόνια, ξεγλιστρούσαν ανάμεσα στα πόδια των γυναικών, γαργάλαγαν τη μύτη των κοιμισμένων επιβατών, τρύπωναν στις βαλίτσες τους, ή άρπαζαν το φαγητό μέσα από τα πιάτα τους.
Αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν…..
Για καιρό τον κορόιδευαν ότι θα τον βοηθήσουν, αλλά είχαν αποφασίσει να μην κάνουν τίποτα και να κρατήσουν για τον εαυτό τους τα χρυσά νομίσματα που χρειάζονταν για να διωχθούν τα ποντίκια.
Και αποφάσισε να τους εκδικηθεί.
«Θα μου το πληρώσετε!», ακούστηκε να λέει……
Οι Άρχοντες που αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν επειδή τσιγκουνεύτηκαν τα χρυσά νομίσματα, οι Άρχοντες που τον χλεύαζαν, δεν θα έβλεπαν τα παιδιά της χώρας τους ποτέ ξανά.
Και έτσι έστειλε στο Σταθμό τον Μαγεμένο Συρμό.
Εκείνη την τελευταία μέρα του Χειμώνα, λίγο πριν μπει η Άνοιξη, εμφανίστηκε ένα Τρένο, ένα χαρούμενο Τρένο. Έτσι έμοιαζε.
«Θα σας πάω ταξίδι» είπε, «ταξίδι μακρινό, θα σας πάω εκδρομή, θα σας πάω εκεί που θέλετε, θα βρείτε αυτούς που αγαπάτε, τους φίλους σας, θα είναι ωραία εκεί και μετά θα γυρίσετε στο σπίτι σας».
Τα παιδιά ήταν όπως όλα τα παιδιά, αθώα και ανυποψίαστα. Δεν πήγε ο νους τους στο κακό. Εξάλλου ήταν τόσο χαρούμενα! Τις προηγούμενες μέρες είχαν Γιορτή στη χώρα τους!
«Τι ωραία! Η Γιορτή συνεχίζεται»!
Και τον πίστεψαν και μπήκαν στο Μαγεμένο Συρμό χοροπηδώντας και γελώντας, και το τρένο ξεκίνησε και δεν ήξεραν ότι θα τα έπαιρνε για πάντα μακριά από το σπίτι τους. Και κανένα δεν ξαναγύρισε…….
Και μετά;
Μετά το μέλλον της χώρας έγινε παρελθόν και ο Σταθμός του τρένου, το τελευταίο μέρος που ακούστηκε το γέλιο των παιδιών ονομάστηκε ο Σιωπηλός Σταθμός.
Και εκεί που ο χρόνος πάγωσε και έμεινε αιώνιος, το γέλιο, η μουσική και η χαρά απαγορεύτηκαν με Αρχοντικό Διάταγμα, για πάντα…..
Και οι γονείς έμειναν πίσω να κλαίνε πικρά για τα παιδιά τους.
Που και που ονειρεύονται ότι είναι σε ένα μέρος πολύχρωμο, πιο φωτεινό και είναι χαρούμενα, πολύ χαρούμενα και ότι θα ξαναγυρίσουν και τότε, για μια μόνο τοσοδούτσικη στιγμή, ο πόνος τους γίνεται λιγότερος.
Χριστίνα Σκαρπέτα
