Μίλησαν για γαϊδουριά, μίλησαν για ανευθυνότητα, χρησιμοποίησαν ακατανόητες και δυσκολοπρόφερτες λέξεις για να μας νουθετήσουν, να μας αποτρέψουν, να δείξουν το ενδιαφέρον τους στην καλύτερη περίπτωση ή τη κακεντρέχειά τους στη χειρότερη. Σπουδαίοι άνθρωποι, οχυρωμένοι πίσω από το κύρος τους, τις σπουδές τους, τις γνώσεις τους, από την ασφάλεια της θέσης τους, την αυθεντία τους και την απόστασή τους από το τόπο ή την κοινωνία, βάλθηκαν να εξοντώσουν με τα λόγια τους, με πύρινα άρθρα ή με καυστικά σχόλια, τους ανυπότακτους γαλάτες που τόλμησαν να αντισταθούν.
Προφανώς τη ζωή τους δεν τη γνωρίζω, ούτε όμως και αυτοί τη δική μου. Αποφάσισαν να εισβάλουν βίαια στη ζωή μας και να μας επιβάλουν κανόνες. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα, αναρωτιέμαι. Χωρίς να ξέρουν, χωρίς να έχουν ιδέα, μας έβρισαν, μας προσέβαλαν, προσπάθησαν να μας μειώσουν. Το γαλατικό χωριό αντιστέκεται; Ας το τσακίσουμε.
Το γαλατικό χωριό αντιστάθηκε όμως. Η κερκόπορτα ήταν άλλη, από αλλού κατέφθασε ο κίνδυνος και ξαφνικά κατάπιαν τη γλώσσα τους. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι συγχρωτισμοί είναι θεσμοί, είναι οι ιερές αγελάδες της ελληνικής κοινωνίας!
Και η χαρά της ζωής κύριοι; Η ανάγκη να δείξουμε στα παιδιά μας ότι η ζωή συνεχίζεται και βρίσκει τρόπο να προχωράει; Ότι στις δυσκολίες αντιδρούμε με σύνεση και προσοχή, αλλά αντιδρούμε; Τι εικόνα θα παρουσίαζα στα παιδιά μου αν κλεινόμουν φοβισμένη στο σπίτι; Αν η Πάτρα ξαφνικά μεταβαλλόταν σε κινέζικη πόλη; Αν όλο αυτό με κατέβαλε; Και τι θα κέρδιζα; Και ποιος θα κέρδιζε; Ποιός από τους ιεροεξεταστές μας κράτησε τα παιδιά του κλειδωμένα στο σπίτι τώρα ή οποτεδήποτε; Εμπόδισε τους εφήβους του να δουν τους φίλους τους, να πάνε σχολείο ή φροντιστήριο; Και τα μικρότερα παιδιά να παίξουν όλα μαζί, να μοιραστούν μια σοκολάτα, ή να γλείψουν το ίδιο παγωτό; Και για πόσο; Να βγει να το πει.
Δε σκύβουμε το κεφάλι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», όταν μέχρι σήμερα δε μας έχουν πείσει για τίποτα απολύτως. Είμαι περήφανη γιατί η Πάτρα κινήθηκε υποδειγματικά την περίοδο του Καρναβαλιού. Είμαι περήφανη για την άγνωστη, καλοβαλμένη, ηλικιωμένη κυρία που συνάντησα στο δρόμο, όταν κατέβαινα μεταμφιεσμένη τη Γούναρη και δεν ήταν κλεισμένη σπίτι της, (ομάδα υψηλού κινδύνου δεν ήταν και αυτή;) που είπε όλο ενθουσιασμό: «Μην τους ακούτε, καλά κάνετε, παιδιά». Είμαι περήφανη για τους ευδιάθετους και χαμογελαστούς αστυνομικούς, τους μόνους θεατές μας φέτος, που δεν χρειάστηκε να κάνουν ή να πουν το παραμικρό για να επιβληθεί η τάξη. Αλλά και για όλους όσους απάντησαν με εξαιρετική ευγένεια και απίστευτο χιούμορ στους ψυχρούς και απίστευτα αγενείς επικριτές μας.
Η τοπική κοινωνία λειτούργησε άψογα και περιφρούρησε με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά της, ακόμα και αν το αποτέλεσμα ήταν «χαμηλής αισθητικής». Η υψηλή αισθητική δεν ήταν το ζητούμενο φέτος. Επαναλαμβάνω, η αντίδραση σε όλα αυτά που πάνε να μας πνίξουν, είναι και η ουσία του Καρναβαλιού.
Και σε αυτό, είμαστε όλοι μαζί, πρέπει να είμαστε όλοι μαζί!
Το ξέρω πως αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι ή οι περισσότεροι με κομμένη την ανάσα. Τι πρόκειται να συμβεί; Κι αν; Οι καταστροφολόγοι υποθέτω ότι θα προβλέπουν δεινά. Οι Κασσάνδρες σχεδόν θα εύχονται να επαληθευθούν και εγώ απλώς ελπίζω και εύχομαι η ελληνική κοινωνία να διαχειριστεί αυτή την κρίση με νηφαλιότητα, εξυπνάδα και ανθρωπιά. Και καθόλου με τον τρόπο που αντιμετώπισε την Πάτρα. Το κυνήγι των μαγισσών θέλω να πιστεύω ότι τέλειωσε το Μεσαίωνα!
Χριστίνα Σκαρπέτα
